Trinidad (8 oktober tot 14 november 2002) De zeiltocht van Tobago naar Trinidad was in het begin heel aangenaam. We gingen ‘s ochtends vroeg weg, zodat we de 55 mijl in ieder geval met daglicht konden halen, zelfs met lichte wind. Maar we hadden direct al een stevige wind, zodat we met ruime wind zo’n 7 knopen maakten. Vlak bij onze bestemming werden we ingehaald door een enorme regenbui met windstoten van 45 knopen. We hadden nog maar net op tijd gereefd. Die nacht hebben voor anker gelegen in Scotland Bay, een heel mooie rustige baai, omringd door hoge bergen, begroeid met dicht tropisch regenwoud. Boven ons hoofd cirkelden gieren, en we zagen en hoorden overal papagaaien. Dit zou voor de komende tijd de laatste rustige ankerplaats in de natuur zijn. We volgende morgen voeren we op de motor naar Chaguaramas terwijl het goot van de regen. We konden soms maar minder dan 100 meter vooruit kijken, en we hadden nu ook niets aan de radar. Heel langzaam en voorzichtig voeren we door. Toen we bij de ankerplaats aankwamen miezerde het nog maar een beetje, en konden we onze vrienden Vojka en Samo aan boord van de Panta Rei, die we voor het laatst in Grenada hadden gezien, gauw vinden. Ankeren in Chaguaramas is niet echt plezierig. Het water is vies, er liggen boorplatformen, sleepboten en dergelijke voor anker en twee keer per dag draaien alle boten 180 graden bij de verandering van het getij. Soms botsen jachten dan op elkaar, en vaak ook slaat een jacht los van z’n anker. Als dat gebeurt als er niemand aan boord is, dan moeten andere zeilers aan boord klauteren en het schip redden. Samo was daar net mee bezig toen we aankwamen. Wij gaven er de voorkeur aan om in een jachthaven te gaan liggen. Dit was wel duurder en veel warmer omdat het nauwelijks waait in de jachthavens. Maar we konden de boot in elk geval met een gerust hart laten liggen. Zeilers komen naar Chaguaramas om aan hun boot te werken. Naast Puerto Rico is Trinidad het meest geindustrialiseerde land van de Caribbean. Er zijn een aantal goede watersportwinkels, en als iets niet verkrijgbaar is dan kan het per post besteld worden. Het is gemakkelijk en belastingvrij om dit door de douane heen te krijgen. Alle belangrijke services zijn verkrijgbaar zoals zeilmakers, lassers, timmer lieden en boot werven. Wij hadden ook een lijst van dingen die we wilden doen aan boord van Alegría. Naast het werk aan de boot moesten we ook een dokter vinden voor Tania’s knie. In Tobago kreeg Tania opeens last van haar linker knie. We wisten niet hoe het gekomen was. We hebben wat e-mail kontakt gehad met bevriende dokters in Nederland, en die waren het er allemaal over eens dat het waarschijnlijk een gescheurde meniscus was. In Trinidad vonden we snel een kundige orthopaed die in Schotland opgeleid was. Hij gaf een verwijzing om een MRI scan te laten maken, waarop te zien was dat de knie inderdaad ontstoken was, maar de meniscus leek in takt. Na nog verdere onderzoeken bleef het onduidelijk wat de oorzaak van de ontsteking was. Het enige wat de dokter ons kon aanraden was een kijkoperatie om te zien wat er mis was. Na overleg met de dokters in Nederland besloten we om dat niet te doen. We hopen nu dat het probleem vanzelf over gaat met rust. Wat moesten we nog aan de boot doen? Het kan toch niet veel zijn met een nieuwe boot? Het was een kombinatie van onderhoud en wat verbeteringen. Qua onderhoud hebben we ons reddingsvlot laten servicen, we hebben de bekleding van de bank binnen laten schoonmaken, en ik heb de diesel motor een 200 uur service beurt gegeven. En we hebben ook het dek en het bijbootje schoongemaakt. Wat de verbeteringen betreft, hebben we een uitgebreide poging gedaan om de AirX windmolen stiller te maken. Ik heb de paal volgeschuimd met polyurethaan schuim en heb overal rubber tussen gezet. Verder heb ik de bladen geschuurd met fijn schuurpapier. Hierdoor maakte hij minder herrie, maar nog niet genoeg. We zetten hem ‘s nachts nog steeds uit, en dat betekent dat we de motor dagelijks moeten laten lopen om de accu’s op te laden. We hebben een Kiss windgenerator besteld. We hebben gehoord dat die veel stiller is. We zullen die in Curaçao installeren, en de AirX proberen te verkopen aan een andere zeiler. Om onduidelijke redenen zijn ze nog verrassend populair. Ook om de accu’s efficiënter op te laden, heb ik een grotere pulley op de motor gezet. Nu draait de dynamo sneller en genereert dus meer stroom bij een lager toerental van de motor, zodat we de accu’s sneller kunnen opladen als we voor anker de motor draaien. Een volgend project was het veranderen van de bimini. Zoals de bimini was konden we de lier handles voor de genua schoot niet gebruiken. Dit hield in dat we de bimini neer moesten klappen en in de zon zaten tijdens het zeilen. Helaas hadden we dit niet gemerkt tijdens de oplevering in Zweden. We hebben het model van het frame aangepast en toen een zeilmaker in de arm genomen om het kanvas aan te passen. Er waren nog meer onderhouds en verbeterings projecten, maar ik zal ze niet allemaal opnoemen. Zo krijg je een beetje een idee van wat we gedaan hebben. Tussen het werken aan de boot en de dokters bezoeken, hebben we het ook nog gezellig gehad met andere zeilers en hebben we het land verkend. Er wordt veel gezelligs geörganiseerd in Chaguaramas, zoals happy hours en barbeques. We hebben wat nieuwe vrienden gemaakt. Rob en Jacqueline aan boord van Mary-Eliza, Bert en Alda op C’est la Vie, Robert en Jeanette op Nassau, Nick en Huigje op Sterling en John en Tricia op Trompeta. Rob en Jacqueline hadden we eerder heel kort ontmoet op Tenerife (Canarische Eilanden). Terwijl de mannen aan hun boot aan het klussen zijn, komen de dames samen om andere hobbies te doen. Tania ging naar een schrijversgroepje. Een aantal Engelse en Amerikaanse dames komen eens per week samen om hun schrijftalenten te verbeteren. Tania was de enige Hollandse. Zij heeft een verhaal over Divali geschreven, een Indiaas religieus feest waar we naar toe geweest zijn. De andere dames waren zo enthousiast over haar verhaal dat ze haar aanmoedigden om het te publiceren in een van de zeilkrantjes. Ze was heel blij verrast toen de uitgever van de Boca haar verhaaltje wilde plaatsen en hij betaalde haar er zelfs voor! Tania heeft ook een schildersclubje opgezet. Wie weet komt het groepje nog steeds samen nu dat wij weg zijn. In tegenstelling tot de meeste Caribbische eilanden heeft Trinidad grote shopping malls en supermarkten in Amerikaanse stijl. Deze kans wilden we niet aan ons voorbij laten gaan, en we diverse keren wezen shoppen en kwamen met zakken vol boodschappen terug bij de boot. In de supermarkten hebben we ons ingehouden, want we hadden gehoord dat het in Venezuela allemaal zo goedkoop is. Onze volgende stop was Margarita, Venezuela. Trinidad is een gemengde samenleving, met mensen van diverse ethnische achtergrond. De twee grootste groepen stammen af uit Afrika en India. Divali is een Indiaas religieus feest ter ere van het licht. Op de avond van het festival gingen we naar een Indiaas dorp om het allemaal te zien. We gingen eerst naar een Hindu tempel om wat te horen over de herkomst van het feest. In het dorp waren alle huizen versierd met kerstlichtjes, en de mensen branden honderden kaarsjes (eigenlijk olielampjes in klei potjes) in hun voortuin. Dames in prachtige Indiaase kledij boden ons traditionele, zelfgemaakte, zoete lekkernijen aan als we langs hun huis liepen. We kregen een lekkere vegetarische maaltijd, die geserveerd werd op een soort bananeblad. Met al het werk aan de boot zou je haast vergeten dat Trinidad veel te bieden heeft voor natuurliefhebbers. We zijn naar het Caroni moeras geweest om daar de Scarlet Ibis te zien. Deze vogel is ongeveer zo groot als een reiger, maar helemaal fel rood van kleur. ’s Avonds komen ze allemaal samen om in dezelfde boom de nacht door te brengen. Vanuit de verte lijkt het net alsof de boom in bloei staat met fel rode bloemen. We zijn ook naar het Asa Wright vogelreservaat geweest, waar we een nacht zijn blijven slapen. We hebben veel heel kleurrijke vogels in het wild gezien, zelf een aantal die we nog niet in Tobago gezien hadden, waaronder een Tucan. Trinidad staat bekend om z’n carnaval. De voorbereidingen gaan het hele jaar door, en de kostuums zijn werkelijk ongelooflijk. Er wordt vooral steel pan muziek gespeeld, dat oorspronkelijk uit Trinidad komt. Jammergenoeg voor de zeilers is carnaval in Trinidad in februari, en de meeste zeilers komen naar Trinidad tijdens het hurricane seizoen, en vertrekken begin december. Daarom wordt er speciaal voor de zeilers ieder jaar een "pre- taste of carnival" georganiseerd. Het gebeuren was een beetje tam, maar we hebben wat fantastische kostuums gezien, en weten nu wat soca muziek is. Op 14 november vertrokken we vlak voor het donker uit Trinidad voor een nachtelijke tocht naar Los Testigos, Venezuela. We vonden het erg heet en vochtig in Trinidad, waardoor onze kleren in de kasten gingen schimmelen. We hielden niet van alle regenbuien en om weken op een parkeerterrein voor boten te wonen. Maar we konden terugkijken op een tijd waarin we veel klussen aan de boot met succes hadden voltooid, en een erg gezellige tijd met de andere zeilers. We hebben veel n i e u w e v r i e n d e n gemaakt en hebben ook wat van de mooie natuur in Trinidad gezien.