Nederland naar Spanje 16 juli tot 5 Augustus
Ons vorige rapport eindigde in Scheveningen. Nu zal ik de pen overnemen van Tania.
Voor
de
dag
na
onze
aankomst
in
Scheveningen
hadden
ze
een
windkracht
6
tot
7
uit
het
zuidwesten
voorspeld,
niet
echt
leuk
als
je
naar
het
zuidwesten
wil,
dus
bleven
we
in
de
haven.
We
maakten
van
de
gelegenheid
gebruik
om
wat
vrienden
uit
te
nodigen
om
de
boot
te
komen
bekijken,
die
nog
niet
in
IJmuiden
waren
geweest.
We
hebben
ook
een
grotere
dynamo
op
de
motor
laten
monteren.
Hierdoor
hoeven
we
in
het
vervolg
veel
korter
de
motor
te
laten
lopen
om
de
accu’s
bij
te
laden
als
we
voor
anker
liggen.
Uiteindelijk
vertrokken
we
uit
Scheveningen
op
16
juli.
Tania’s
moeder
en
Wim
Sonneveld
zwaaiden
ons
uit
op
de pier toen we langs voeren.
Na
een
stop
in
Stellendam,
kwamen
we
aan
in
de
Roompot
marina
in
Zeeland.
In
de
sluis
moesten
we
onder
een
vaste
brug
door
met
een
doorvaarhoogte
van
18.1
meter
bij
hoog
water.
Onze
mast
is
18.75
meter
zonder
antennes,
dus
we
hadden
geluk
dat
het
eb
was
toen
we
aankwamen.
Het
is
spannend
om
de
mast
onder
de
brug
door
te
zien
gaan,
ook
al
weet
je
dat
hij
moet
passen.
In
de
Roompot
marina
werden
we
opnieuw
opgehouden
door
het
weer,
dat
buitengewoon
slecht
was
voor
de
tijd
van
het
jaar.
Op
een
ochtend
was
de
voorspelling
windkracht
6
uit
het
noordwesten.
Tania
en
ik
overlegden
of
we
wel
of
niet
zouden
uitvaren.
Ik
wilde
graag
doorvaren
omdat
we
al
zo
lang
werden
opgehouden
door
het
weer.
Uiteindelijk
besloten
we
om
niet
uit
te
varen,
maar
we
zagen
wel
een
Belgische
tweemaster
uitvaren,
en
ik
dacht
nog
even
"als
zij
het
kunnen,
kunnen
wij
het
ook".
Later
hoorden
we
van
de
havenmeester
dat
het
jacht
was
binnengesleept
door
de
kustwacht.
De
vrouw
van
de
schipper
had
doodsangsten
uitgestaan,
en
zou
nooit
meer
een
voet
aan
boord
zetten.
De
golven
buitengaats
waren
enorm
hoog
geweest.
Ik
was
blij
dat
we
besloten
hadden
om
niet
te
gaan.
Intussen
maakte
ik
van
de
gelegenheid
gebruik
om
nog
wat
klusjes
van
onze
"to
do
list"
te
doen,
en
bezochten
we
wat
touristische
attracties
in
de
omgeving,
waaronder
de
Delta
Expo
en
ringsteken
in
Wissenkerke.
Ook
hebben
we
de
Raytheon
dealer
naar
onze
stuurautomaat
laten
kijken
want
die
werkte
niet
zoals
het
hoorde
op onze reis uit Stellendam.
Op
22
juli
begon
een
periode
van
goed
weer,
en
we
hadden
geen
verdere
vertragingen
vanwege
het
weer
tot
aan
Spanje.
De
reis
ging
via
Oostende,
Nieuwpoort,
Dover,
Brighton,
Southampton,
en
Plymouth.
We
hadden
het
andere
uiteinde
van
de
Beaufort
schaal
gevonden.
Meer
dan
de
helft
van
de
afstand
tussen
Roompot
en
Southampton
moesten
we
motoren
vanwege
een
gebrek
aan
wind.
De
uitstekende
restaurants
in
Belgie
zullen
ons
altijd
bijblijven.
We
zijn
twee
dagen
in
Oostende
gebleven,
omdat
de
stuurautomaat
nog
steeds
niet
goed
werkte.
De
Belgische
dealer
loste
uiteindelijk
het
probleem
op,
en
sindsdien
heeft
hij
steeds
goed
gewerkt.
Agnes
en
Hil
van
der
Waal
waren
toevallig
op
vakantie
in
Koksijde,
in
de
buurt
van
Oostende.
Zij
zijn
ons
op
komen
zoeken
en
brachten
een
geweldige
Belgische taart mee. Hil heeft voor ons deze website gemaakt.
We
zijn
naar
Nieuwpoort
gegaan
om
onze
dieseltank
bij
te
vullen,
iets
wat
in
Oostende
niet
gemakkelijk
was.
Jammer
genoeg
heeft
Tania
haar
enkel
verstuikt
toen
we
in
Nieuwpoort
aankwamen.
Toen
we
aan
het
aanleggen
waren
sprintte
Tania
over
het
dek
om
aan
bakboord
te
kunnen
afstappen,
in
plaats
van
aan
stuurboord
waar
ze
stond.
Daarbij
struikelde
ze
en
viel.
Eerst
dachten
we
dat
het
gebroken
was,
en
we
zijn
naar
het
ziekenhuis
geweest
om
een
röntgen
foto
te
laten
maken.
De
dokter
schreef
rust
voor.
Als
de
wind
harder
was
geweest,
hadden
we
in
de
haven
moeten
blijven,
maar
met deze wind kon Tania haar voet laten rusten en toch ook naar Dover zeilen.
In
Dover
hebben
we
Tania’s
nichtje,
Marleen,
opgebeld,
die
daar
vlakbij
woonde.
Zij
kwam
met
haar
man
Laurens
naar
ons
toe
om
de
boot
te
zien,
en
hebben
ons
meegenomen naar hun huis met prachtige tuin.
In
Southampton
hebben
we
Peter
en
Valerie
Newns
opgezocht,
die
in
Oman
Tania
theorie
cursus
gegeven
hebben
voor
het
engelse
RYA
Yachtmaster
certificate.
Sindsdien
zijn
zij
naar
Engeland
verhuisd,
en
wonen
zij
aan
boord
van
hun
Hallberg
Rassy
352,
genaamd
"Valhalla",
in
de
Ocean
Quay
marina.
We
werden
met
open
armen
ontvangen.
Valerie
werkte
als
havenmeester
in
de
marina,
en
ze
wees
ons
snel
naar
een
plaatsje
vlakbij
hun
eigen
boot.
We
hadden
ze
niet
van
te
voren
kunnen
bellen,
dus
het
was
voor
hun
een
grote
verrassing
toen
we
opeens
aankwamen.
We
hadden
een
paar
heerlijke
maaltijden
samen,
en
we
kletsten
over
zeilen
in
het
algemeen
en
Hallberg
Rassy’s
in
het
bijzonder.
Ze
waren
zo
aardig
om
ons
naar
de
supermarkt
en
naar de watersportwinkel te rijden.
De
volgende
dag
was
de
30ste
juli,
Tania’s
verjaardag.
De
laatste
paar
dagen
hadden
we
steeds
zo’n
60
mijl
per
dag
gevaren,
en
Tania
vond
dat
haar
verjaardag
gevierd
moest
worden
met
wat
rust
en
ontspanning.
Op
aanraden
van
Peter
en
Valerie
zijn
we
naar
Buckler’s
Hard
geweest
in
de
Beaulieu
River.
In
de
18de
eeuw
was
Buckler’s
Hard
een
scheepswerf,
waar
de
grote
houten
zeilschepen
voor
de
Engelse
marine
gebouwd
werden,
waaronder
het
favoriete
schip
van
Nelson.
Het
was
er
heerlijk
rustig.
We
hadden
een
heerlijke
lunch
op
een
terras
met
uitzicht
op
de
rivier.
Het
weer
was
ongekend
mooi.
We
bezochten
het
museum,
en
fietsten
naar
het
historische
dorpje
Beaulieu.
Aan
het
eind
van
de
middag
zeilden
we
naar
het
Newton
River
natuur
reservaat,
waar
we
ankerden
voor
de
nacht.
Tania
kookte
een
heerlijk
verjaardagsdiner,
wat
we
nuttigden
bij
het
geluid
van honderden vogels.
De
volgende
ochtend
moesten
we
vroeg
vertrekken
om
met
gunstige
tij
langs
de
Needles
te
varen,
de
westelijke
toegang
tot
de
Solent.
We
zeilden
die
nacht
door,
en
kwamen
de
ochtend
van
1
augustus
vroeg
in
Plymouth
aan.
Diezelfde
avond
kwam
mijn
broer
Rene
aan
in
Plymouth.
Rene
woont
met
zijn
gezin
in
Perth,
Australie,
en
was
voor
zijn
verlof
in
Frankrijk.
Dit
was
voor
hem
de
eerste
gelegenheid
om
de
boot
te
zien.
We
waren
erg
blij
dat
hij
met
ons
mee
kon
gaan
op
de
tocht
over
de
golf
van
Biscaye,
vooral ook omdat Tania noch steeds last had van haar voet.
Het
weer
zag
er
gunstig
uit
voor
de
overtocht
naar
Spanje.
De
eerste
dag
zouden
we
noord-oosten
wind
hebben
met
motregen
en
enkele
regen
of
onweersbuien.
Daarna
zou
het
helderder
worden
met
een
gestage
noord-weste
wind.
Het
bleek
iets
anders
uit
te
pakken.
We
hadden
inderdaad
regen
met
onweersbuien,
maar
de
noord-oosten
wind
bleef
uit.
Deze
noord-oosten
wind
had
moeten
komen
van
de
noord
rand
van
een
lagedruk
gebied.
Deze
depressie
was
iets
sneller
naar
het
noorden
getrokken
dan
verwacht,
en
nu
zatten
we
er
midden,
wat
lichte
wind
gaf
uit
veranderlijke
richtingen,
en
slecht
zicht.
Het
onweer
was
behoorlijk
dicht
bij.
We
trokken
de
antenne
kabels
van
alle
radio’s
los.
We
maakten
een
koperdraad
vast
aan
een
van
de
stagen,
en
hingen
het
andere
eind
over
boord
als
een
soort
van
bliksem
geleider.
We
gebruikten
tijdelijk
een
portofoon,
omdat
de
vaste
marifoon
niet
meer
werkte.
Toen
we
dichter
bij
Bretagne
kwamen
nam
de
wind
toe
tot
kracht
6
met
windstoten
van
7
uit
het
westen.
Dit
gebeurde
tijdens
de
nacht.
Rene
voelde
zich
behoorlijk
belabberd
vanwege
de
zeeziekte.
Tania
kon
niet
te
veel
doen
omdat
de
boot
zo
bewoog
en
zij
nog
steeds
last
had
van
haar
voet.
Ik
was
zelf
even
zeeziek,
maar
voelde
me
daarna
wel
weer
OK.
Ons
vierde
bemanningslid,
de
stuurautomaat
hield
zich
kranig.
De
windsterkte
veranderde
steeds,
dus
ik
had
het
maar
druk
met het reven en ont-reven van de zeilen.
De
tweede
en
de
derde
dag
waren
geweldig
met
zonnig
weer
en
een
windkrachtje
4
uit
het
westen.
Rene
had
zich
hersteld
van
de
zeeziekte,
en
genoot
van
een
snelle
zeiltocht.
Als
het
weer
zo
zou
blijven,
verwachtten
we
rond
een
uur
of
vier
‘s
middags
aan
te
komen
in
La
Coruña.
Dit
zou
betekend
hebben
dat
we
de
overtocht
in
drie
dagen
en
6
uur
zouden
doen.
Helaas
is
het
zo
niet
gegaan.
De
wind
draaide
naar
zuidwest
en
nam
toe
tot
kracht
5
met
windstoten
van
kracht
6.
We
moesten
de
laatste
60
mijl
naar
La
Coruña
kruisen,
en
kwamen
net
voor
het
donker
aan.
We
hebben
die
laatste
dag
wel
een
walvis
en
dolfijnen
gezien,
voor
het eerst sinds ons vertrek uit Zweden!
La
Coruña
was
een
aangename
verrassing.
Het
heeft
zo’n
250,000
inwoners,
en
bruist
van
het
leven.
Er
was
een
fiësta
gaande
toen
we
aankwamen.
We
zagen
een
live
ballet
uitvoering
van
"het
zwanenmeer",
en
er
was
een
middeleeuwse
markt
in
het
historische
stadshart.
Rene
kon
nog
een
paar
dagen
blijvenen,
en
met
z’n
drieën
hebben
we
genoten
van
wat
lekker
maaltijden
in
een
gezellig
tapas
restaurant.
In
de
jachthaven
van
La
Coruña
ontmoetten
we
de
bemanningen
van
andere
Nederlandse
jachten.
Sommigen
waren
net
aan
hun
"droomreis"
begonnen,
net
als
wij.
Anderen
waren
op
weg
terug
naar
Nederland
na
een
reis van enkele jaren. Dit was een uitstekende kans om wat ideeën en zeekaarten uit te wisselen.