Spanje en Portugal, 6 augustus tot 12 september In La Coruña waar we met René, Marcel’s broer, waren aangekomen, hebben we een week genoten van heerlijk weer, veel rondkijken in de stad, Spaans spreken en eten. Het voelde een beetje alsof we weer thuis waren, omdat het ons aan Venezuela deed denken, waar we elkaar ontmoet hebben. Er was veel te zien in La Coruña. Het heeft een oud ommuurd gedeelte met leuke kleine straatjes, oude kerkjes en pleintjes met schaduwrijke bomen en fonteinen. Daar hadden ze toevallig net middeleeuwenweek. Ze voerden Middeleeuwse kluchten op, er waren allerlei kraampjes met o.a. lederwaren, kaarsen, speelgoed en geneeskrachtige kruiden. Er werd kant geklost, appelcider geperst, het was mogelijk om pijl en boog schieten uit te proberen op een schietschijf, er was een beeldhouwer en een smid die fluitjes van een cent maakte. Er heerste een gezellige drukte. Niet rond siesta tijd van 2 tot 5 maar daarna vooral kwam heel de stad tot leven. We hebben vaak heel gezellig zitten eten in Spaanse tapa bars. Het leuke is dan om steeds weer iets nieuws, typisch lokaals uit te proberen. Zoals bijvoorbeeld de "Pimientos de Padrón", waar af en toe hele hete tussen kunnen zitten! Op 12 augustus zijn we naar Camariñas gevaren. Dat was voor ons de moeilijkste dag tot dan toe. Er was veel deining en toen verloor Marcel z'n evenwicht en viel bijna overboord, ik ben me wild geschrokken. Gelukkig zat hij met z'n harnas vast aan de boot en kon hij zich aan de fokkeschoot weer naar binnen hijsen. Daarna stuurde ik tot overmaat van ramp tussen 2 boeitjes door (ik had nog niet eens gezien dat het er twee waren) en daartussen zat een touw gespannen. Eerst reageerde het roer raar en toen zaten we vast. Marcel is toen in wetsuit met snorkel en duikbril aan een lijn overboord gegaan en heeft de boot weer losgekregen. Het was een heel karwei en ik zag Marcel bij iedere golf kopje onder gaan. Gelukkig kwam hij gauw weer boven. Het water was verschrikkelijk koud, rond 14 graden. En de boot ging maar op en neer op de golven. Weer zo'n enge ervaring. Ik heb ontdekt dat ik eigenlijk niet zo'n held ben, als dit soort dingen gebeuren of als het stormt. Ik ben ook vaak zeeziek en dat werkt dan ook tegen. In Camariñas hebben we voor het eerst ons bijbootje uitgeprobeerd. Dat werkte prima, nadat Marcel eerst uren bezig geweest was om het "roestvrije" slotje van de buitenboordmotor los te weken met kruipolie. En kruipolie hadden we toevallig net niet in het keukenkastje staan. Dus is Marcel eerst naar Foekje en Hans op "Romarin", die we in La Coruña hadden leren kennen, geroeid om het van hen te lenen. Na 2 dagen vertrokken we uit Camariñas met zuidwesten wind, terwijl er noordoosten wind voorspeld was, en bovendien kwam er een steeds dichtere mist opzetten. Hoe moest dat nu met al die vissers boeitjes met die touwen ertussen?! Gelukkig zijn we die toen niet meer tegen gekomen, of we hebben ze niet gezien in de mist. En er waren gelukkig niet al te veel boten om ons heen, zodat we hun plaats en koers redelijk gemakkelijk in de gaten konden blijven houden op de radar. Wel vreemd zo blind varen op de instrumenten. Maar alles ging goed en aan het eind van de dag liepen we Portosin binnen. We hadden die dag veel GSM kontakt gehad met Henneke, Fred en Maarten Dijkstra en Mike, goede vrienden van ons, die bij ons aan boord zouden gaan. En net toen wij de haven binnenliepen, zagen we hen staan zwaaien en springen op de kant en Fred knipperde met de autolichten. Het was een heel vrolijk weerzien. Samen met hen hebben we een paar fjorden ("rias") van Galicia uitgebreid bekeken. Het was alleen bijna steeds rot weer met harde wind uit de verkeerde richting en regen. Daarom zijn we op een regenachtige dag met hun auto naar Santiago de Compostela gegaan. Daar hebben we een prachtige kathedraal bezocht, waar al eeuwen lang allerlei pelgrims naar toe trekken vanuit heel Europa. De kathedraal was prachtig met beeldhouwwerk in marmer en veel goud. Heel bijzonder allemaal, ook om te zien hoe het geloof hier nog leeft. Er stond daar op het plein een bronzen beeld. Als je dichterbij kwam zag je dat het een met bronskleur geverfde man was, die daar stokstijf stil stond te staan. Heel knap. De dag daarna was het mooi weer. Toen zijn de jongens naar Muros gezeild en Henneke en ik gingen samen in hun auto naar Muros. De jongens hadden dolfijnen gezien en lekker gezeild en wij hebben de markt in Noia bekeken. In Muros zagen we Foekje en Hans van "Romarin" weer. Door het slechte weer zijn we wel 2 keer op en neer gegaan tussen Portosin en Muros, voordat we met beter weer door konden gaan naar het zuiden. We hebben met regenweer veel spelletjes gedaan en ook was er tijd om te leren knopen en splitsen. Op een avond stormde het. Marcel was met de jongens het bijbootje aan het optakelen uit het water om het aan boord te leggen en Fred, Henneke en ik waren aan de afwas. Wij hadden het er over dat ik misschien wat meer moest loslaten en er gewoon op vertrouwen dat alles goed ging (omdat ik me vaak verantwoordelijk voel voor de veiligheid en of alles goed gaat aan boord). Prompt hoorden we buiten een aantal dreunen en een "Shit" en zij zagen toen het bijbootje met een ruk tot boven het topje van de mast waaien! Later hoorde ik dat Marcel daarbij weer aan z'n knieholten over de railing had gehangen, terwijl hij zich vastklampte aan het bootje. Hij had er blauwe plekken van. Het bootje was vervolgens weer neergekomen bovenop de vlaggenstok aan de achterkant van de boot. Daarbij was de vlaggestok afgebroken en overboord gevallen en die dreef nu steeds verder weg. Wat nu? We konden onmogelijk verder zonder Hollandse vlag! Gauw heeft Marcel toen de buitenboordmoter weer op het bij bootje gezet en hebben hij en Mike vlak voor donker de vlag weer opgevist. Hoezo loslaten? Marcel's visie op dit alles was: Dat is toch spannend, dan gebeurt er tenminste wat. Zo zou ik het natuurlijk ook kunnen bekijken. Op 20 augustus gingen Henneke, Maarten en wij per boot naar Porto Pedras Negras en hebben we moeten motorzeilen omdat er weinig wind was. Onderweg hebben we weer dolfijnen gezien. Fred en Mike gingen per auto. In Pedras Negras hebben we genoten van het mooie strand. De dag daarna zijn onze vrienden weer van boord gegaan. Het was voor ons de eerste keer met zoveel mensen aan boord. Het was heel gezellig samen, ook al was het wat vol en druk in de boot met z'n zessen met slecht weer. Diezelfde dag zijn wij doorgemoterd naar Bayona. Het was prachtig weer, maar er was weer geen wind, maar wel een behoorlijke deining uit het noordwesten, die ons wat wee in de maag maakte. Verder hebben wij flink geslalomd om alle visboeitjes heen. In Bayona zijn we vijf dagen gebleven. Het was iedere dag windstil en bijna iedere dag begon met mist, die in de middag optrok. Van die tijd hebben we gebruik gemaakt door het stadje helemaal te bekijken. Op een rots net buiten de haven staat een 10 meter hoog beeld van de Virgen de la Roca. Zij is de beschermvrouwe van de vissers en de haven. Daar zijn we naar toe gelopen. Er was ook een fort. Verder was het grappig om te zien hoe Bayona een touristenstraat had, n.l. de boulevard langs de haven, en een authentiek straatje met couleur locale daarachter. Daar liepen wij dan vaak en aten wij in een leuk restaurantje El Rincon, die de sfeer had van een oude wijnkelder. In de haven lag een replica van La Pinta, een van de twee schepen waarmee Columbus en Pinzón naar de West Indies gezeild waren. Op 27 augustus zijn we uit Bayona vertrokken naar Viana do Costelo in Portugal. Onderweg hebben we veel soms helemaal uit het water springende dolfijnen gezien.Vlak voordat we de haven binnenliepen, kwam er een onweersbui aan. We hebben direkt alle antenne stekkers eruit getrokken en een startkabel aan de verstaging gemaakt en overboord gehangen (als bliksemafleider). Op een gegeven moment was er een bliksem flits heel vlak bij, met een enorme boem. Daarna hoorden wij een getik in de mast. Het leek precies het geluid van een piezo-electrische gas aansteker. De electronische navigatie apparatuur was ook meteen van slag. Na afloop van het onweer hebben we de navigatie apparatuur uit en aan gedaan, en werkte alles gelukkig weer. Viana do Costelo was onze eerste kennismaking met Portugal. We vinden Portugal heel leuk en heel anders dan Spanje, de mensen zijn ook heel aardig. Veel huizen, gebouwen en kerken zijn gebouwd in Renaissance en Manueline stijl. Op veel muren zie je zgn. "Azulejos", meestal blauwe tegels met allerlei voorstellingen, die getuigen van Moorse invloeden. Er was zoveel te zien, dat wij vaak bepakt met foto- en filmcamera’s door de stad trokken. Van Viana do Costelo zijn we in 2 dagen en een nacht gezeild naar Cascais, een stadje ten westen van Lissabon. We hadden die nacht veel deining en harde wind uit het noorden (eindelijk de langverwachte "Portuguese Tradewinds") en we konden nauwelijks slapen tussen onze wachten door. Vlak vóór Cascais waren er windstoten van 33 knopen en liep Alegría met een recordsnelheid van 9.5 knoop! Toen we aankwamen waren we allebei bekaf en zijn zonder eten gaan slapen. Ik zag het toen even niet meer zitten. Nachtzeilen met storm is niet mijn favoriete bezigheid. Ik hou er wel van als ik op zee een mooie zonsopgang en ondergang, een sterrenhemel en volle maan kan zien. En dolfijnen, walvissen en vogels natuurlijk. Ik heb ook gemerkt dat ik het heerlijk vind als ik weer aan land kan gaan, rondkijken en met mensen praten. Na 11 uur slapen waren we allebei weer opgeknapt en vond ik het ook weer leuk. We hebben "Romarin" en "Saarein" weer gezien. Toen hebben we er een heel gezellige dag van gemaakt in Lissabon, het was onze trouwdag. ’s Avonds zijn we naar een fado restaurant geweest. Fado is traditionele Portugese zang, heel emotioneel en dramatisch. Er waren 3 fado zangeressen en 1 zanger. De laatste zangeres was de ster van de avond, en eigenares van het restaurant. Lissabon vonden we allebei ook heel bijzonder, maar wel touristisch. De stad is heel mooi aangelegd met allerlei pleinen, lanen met bomen en parken. Het is wel jammer dat veel gebouwen en huizen erg vervallen zijn. Er was daar ook een prachtig paleis met een heel mooie tuin eromheen en overal versierd met van die blauwwitte en gele tegels. In het oude deel van de stad, Alfama, waren "miradouro’s" of uitzicht punten, van waaruit je een prachtig uitzicht over de stad en de Rio Tejo had. We merkten dat we het oude authentieke Lissabon met kleine straatjes of "becoes" en de lokale bevolking het leukst vinden. Op een zondag waren er alleen touristen te zien in de hoofdstraten, en mensen die dingen verkopen aan touristen. Op 4 september hebben we weer 2 dagen en een nacht doorgezeild naar Vilamoura in de Algarve. Aan Vilamoura vonden wij niet veel aan. Er was veel massa tourisme. Er was wel een archeologisch park, waar ze een Romeinse villa hadden opgegraven. Wij hebben daar iets aan ons zeil laten veranderen zodat het rolrif systeem beter zou werken en dat werkt nu gelukkig. Wel zitten er nu helaas vouwen in het grootzeil, die er niet meer uit gaan. Op 9 september zijn we naar het westen, naar Lagos, gezeild. Lagos vinden we weer zo’n leuk stadje in de Algarve. Behalve dat zijn er prachtige stranden met mooie rotsformaties en helder blauw water ten zuiden van Lagos. We zijn op de fiets naar Ponta da Piedade, Praia de Camilo en Praia Dona Ana gefietst en hebben daar liggen zonnen en gezwommen. ’s Avonds zijn we uit eten geweest in Restaurante O Degrau, dat toevallig gerund wordt door een Nederlandse, waar we heerlijk gegeten hebben.