Nederland naar Spanje 16 juli tot 5 Augustus Ons vorige rapport eindigde in Scheveningen. Nu zal ik de pen overnemen van Tania. Voor de dag na onze aankomst in Scheveningen hadden ze een windkracht 6 tot 7 uit het zuidwesten voorspeld, niet echt leuk als je naar het zuidwesten wil, dus bleven we in de haven. We maakten van de gelegenheid gebruik om wat vrienden uit te nodigen om de boot te komen bekijken, die nog niet in IJmuiden waren geweest. We hebben ook een grotere dynamo op de motor laten monteren. Hierdoor hoeven we in het vervolg veel korter de motor te laten lopen om de accu’s bij te laden als we voor anker liggen. Uiteindelijk vertrokken we uit Scheveningen op 16 juli. Tania’s moeder en Wim Sonneveld zwaaiden ons uit op de pier toen we langs voeren. Na een stop in Stellendam, kwamen we aan in de Roompot marina in Zeeland. In de sluis moesten we onder een vaste brug door met een doorvaarhoogte van 18.1 meter bij hoog water. Onze mast is 18.75 meter zonder antennes, dus we hadden geluk dat het eb was toen we aankwamen. Het is spannend om de mast onder de brug door te zien gaan, ook al weet je dat hij moet passen. In de Roompot marina werden we opnieuw opgehouden door het weer, dat buitengewoon slecht was voor de tijd van het jaar. Op een ochtend was de voorspelling windkracht 6 uit het noordwesten. Tania en ik overlegden of we wel of niet zouden uitvaren. Ik wilde graag doorvaren omdat we al zo lang werden opgehouden door het weer. Uiteindelijk besloten we om niet uit te varen, maar we zagen wel een Belgische tweemaster uitvaren, en ik dacht nog even "als zij het kunnen, kunnen wij het ook". Later hoorden we van de havenmeester dat het jacht was binnengesleept door de kustwacht. De vrouw van de schipper had doodsangsten uitgestaan, en zou nooit meer een voet aan boord zetten. De golven buitengaats waren enorm hoog geweest. Ik was blij dat we besloten hadden om niet te gaan. Intussen maakte ik van de gelegenheid gebruik om nog wat klusjes van onze "to do list" te doen, en bezochten we wat touristische attracties in de omgeving, waaronder de Delta Expo en ringsteken in Wissenkerke. Ook hebben we de Raytheon dealer naar onze stuurautomaat laten kijken want die werkte niet zoals het hoorde op onze reis uit Stellendam. Op 22 juli begon een periode van goed weer, en we hadden geen verdere vertragingen vanwege het weer tot aan Spanje. De reis ging via Oostende, Nieuwpoort, Dover, Brighton, Southampton, en Plymouth. We hadden het andere uiteinde van de Beaufort schaal gevonden. Meer dan de helft van de afstand tussen Roompot en Southampton moesten we motoren vanwege een gebrek aan wind. De uitstekende restaurants in Belgie zullen ons altijd bijblijven. We zijn twee dagen in Oostende gebleven, omdat de stuurautomaat nog steeds niet goed werkte. De Belgische dealer loste uiteindelijk het probleem op, en sindsdien heeft hij steeds goed gewerkt. Agnes en Hil van der Waal waren toevallig op vakantie in Koksijde, in de buurt van Oostende. Zij zijn ons op komen zoeken en brachten een geweldige Belgische taart mee. Hil heeft voor ons deze website gemaakt. We zijn naar Nieuwpoort gegaan om onze dieseltank bij te vullen, iets wat in Oostende niet gemakkelijk was. Jammer genoeg heeft Tania haar enkel verstuikt toen we in Nieuwpoort aankwamen. Toen we aan het aanleggen waren sprintte Tania over het dek om aan bakboord te kunnen afstappen, in plaats van aan stuurboord waar ze stond. Daarbij struikelde ze en viel. Eerst dachten we dat het gebroken was, en we zijn naar het ziekenhuis geweest om een röntgen foto te laten maken. De dokter schreef rust voor. Als de wind harder was geweest, hadden we in de haven moeten blijven, maar met deze wind kon Tania haar voet laten rusten en toch ook naar Dover zeilen. In Dover hebben we Tania’s nichtje, Marleen, opgebeld, die daar vlakbij woonde. Zij kwam met haar man Laurens naar ons toe om de boot te zien, en hebben ons meegenomen naar hun huis met prachtige tuin. In Southampton hebben we Peter en Valerie Newns opgezocht, die in Oman Tania theorie cursus gegeven hebben voor het engelse RYA Yachtmaster certificate. Sindsdien zijn zij naar Engeland verhuisd, en wonen zij aan boord van hun Hallberg Rassy 352, genaamd "Valhalla", in de Ocean Quay marina. We werden met open armen ontvangen. Valerie werkte als havenmeester in de marina, en ze wees ons snel naar een plaatsje vlakbij hun eigen boot. We hadden ze niet van te voren kunnen bellen, dus het was voor hun een grote verrassing toen we opeens aankwamen. We hadden een paar heerlijke maaltijden samen, en we kletsten over zeilen in het algemeen en Hallberg Rassy’s in het bijzonder. Ze waren zo aardig om ons naar de supermarkt en naar de watersportwinkel te rijden. De volgende dag was de 30ste juli, Tania’s verjaardag. De laatste paar dagen hadden we steeds zo’n 60 mijl per dag gevaren, en Tania vond dat haar verjaardag gevierd moest worden met wat rust en ontspanning. Op aanraden van Peter en Valerie zijn we naar Buckler’s Hard geweest in de Beaulieu River. In de 18de eeuw was Buckler’s Hard een scheepswerf, waar de grote houten zeilschepen voor de Engelse marine gebouwd werden, waaronder het favoriete schip van Nelson. Het was er heerlijk rustig. We hadden een heerlijke lunch op een terras met uitzicht op de rivier. Het weer was ongekend mooi. We bezochten het museum, en fietsten naar het historische dorpje Beaulieu. Aan het eind van de middag zeilden we naar het Newton River natuur reservaat, waar we ankerden voor de nacht. Tania kookte een heerlijk verjaardagsdiner, wat we nuttigden bij het geluid van honderden vogels. De volgende ochtend moesten we vroeg vertrekken om met gunstige tij langs de Needles te varen, de westelijke toegang tot de Solent. We zeilden die nacht door, en kwamen de ochtend van 1 augustus vroeg in Plymouth aan. Diezelfde avond kwam mijn broer Rene aan in Plymouth. Rene woont met zijn gezin in Perth, Australie, en was voor zijn verlof in Frankrijk. Dit was voor hem de eerste gelegenheid om de boot te zien. We waren erg blij dat hij met ons mee kon gaan op de tocht over de golf van Biscaye, vooral ook omdat Tania noch steeds last had van haar voet. Het weer zag er gunstig uit voor de overtocht naar Spanje. De eerste dag zouden we n o o r d - o o s t e n wind hebben met motregen en enkele regen of o n w e e r s b u i e n . Daarna zou het helderder worden met een gestage noord-weste wind. Het bleek iets anders uit te pakken. We hadden inderdaad regen met onweersbuien, maar de noord-oosten wind bleef uit. Deze noord-oosten wind had moeten komen van de noord rand van een lagedruk gebied. Deze depressie was iets sneller naar het noorden getrokken dan verwacht, en nu zatten we er midden, wat lichte wind gaf uit veranderlijke richtingen, en slecht zicht. Het onweer was behoorlijk dicht bij. We trokken de antenne kabels van alle radio’s los. We maakten een koperdraad vast aan een van de stagen, en hingen het andere eind over boord als een soort van bliksem geleider. We gebruikten tijdelijk een portofoon, omdat de vaste marifoon niet meer werkte. Toen we dichter bij Bretagne kwamen nam de wind toe tot kracht 6 met windstoten van 7 uit het westen. Dit gebeurde tijdens de nacht. Rene voelde zich behoorlijk belabberd vanwege de zeeziekte. Tania kon niet te veel doen omdat de boot zo bewoog en zij nog steeds last had van haar voet. Ik was zelf even zeeziek, maar voelde me daarna wel weer OK. Ons vierde bemanningslid, de stuurautomaat hield zich kranig. De windsterkte veranderde steeds, dus ik had het maar druk met het reven en ont-reven van de zeilen. De tweede en de derde dag waren geweldig met zonnig weer en een windkrachtje 4 uit het westen. Rene had zich hersteld van de zeeziekte, en genoot van een snelle zeiltocht. Als het weer zo zou blijven, verwachtten we rond een uur of vier ‘s middags aan te komen in La Coruña. Dit zou betekend hebben dat we de overtocht in drie dagen en 6 uur zouden doen. Helaas is het zo niet gegaan. De wind draaide naar zuidwest en nam toe tot kracht 5 met windstoten van kracht 6. We moesten de laatste 60 mijl naar La Coruña kruisen, en kwamen net voor het donker aan. We hebben die laatste dag wel een walvis en dolfijnen gezien, voor het eerst sinds ons vertrek uit Zweden! La Coruña was een aangename verrassing. Het heeft zo’n 250,000 inwoners, en bruist van het leven. Er was een fiësta gaande toen we aankwamen. We zagen een live ballet uitvoering van "het zwanenmeer", en er was een middeleeuwse markt in het historische stadshart. Rene kon nog een paar dagen blijvenen, en met z’n drieën hebben we genoten van wat lekker maaltijden in een gezellig tapas restaurant. In de jachthaven van La Coruña ontmoetten we de bemanningen van andere Nederlandse jachten. Sommigen waren net aan hun "droomreis" begonnen, net als wij. Anderen waren op weg terug naar Nederland na een reis van enkele jaren. Dit was een uitstekende kans om wat ideeën en zeekaarten uit te wisselen.