Impressies van de transatlantische oversteek van Paul. Wat beweegt iemand om weken op een boot te gaan zitten met een 360° "panoramic seaview", hondewachten en geen mogelijkheid om even een straatje om te lopen en mogelijke blootstelling aan stormen, blauwe plekken, zeeziekte, etc.? Wat te denken van de vrijheid en onafhankelijkheid van het leventje op zee? Of het met elkaar zeilend houden van het schip 24-uur per dag? Vanaf de 1ste zeiltocht die ik gemaakt heb hebben deze aspecten van mij altijd aangetrokken en toen Tania en Marcel 2 jaar geleden in Oman over hun zeilplannen begonnen te praten heb ik onmiddelijk gezegd: "Zet mij maar op de crew list". Na een zeer lange vlucht vanuit Borneo kwam ik 8 Nov. aan in Las Palmas van waaruit we zouden vertrekken. Drie dagen van boodschappen doen volgde. Tania vroeg of er iets was wat absoluut aan boord moest zijn. Mijn opmerking dat ik at wat de pot schafte, en dat ik niet zou vragen of er pindakaas was omdat dit een vanzelfsprekend item aan boord was leverde een verbaasde blik op. "Wij hebben geen pindakaas !". De daaropvolgende dagen bleek dat pindakaas in Spanje onbekend is. Op 13 November waren we klaar om te vertrekken en om 7:00 uur kwam de Mahina Tiare bij ons liggen na de dag daarvoor uit Lanzarote vertrokken te zijn. We zouden samen opvaren en dagelijks radiocontact onderhouden. Vanaf ons vertrek in Las Palmas hadden we licht weer, en om een lage druk gebied en windstilte ten zuidwesten van Tenerife te omzeilen moesten we afzakken tot vlak boven Cape Verde. De nachten zijn prachtig met heldere sterren en een geweldige meteorieten regen van de "Leonids" op de 17de. Het aantal meteorieten liep op tot ver boven de 100 (vuurwerk). De Afrikaanse "Hakuna Matata" mentaliteit komt ten noorden van Cape Verde aanwaaien als het VHF emergency channel 16 gebruikt wordt om s’nacht Reggea muziek uit te zenden. We raakten snel gewend aan een wachtritme van 3 uur duty en 6 uur off. Brood, appeltaart, yoghurt en pizza kwamen uit Alegria galley, ondanks het soms forse rollen van de boot als we op een voor de windse goose-winging koers lagen. De keer dat we walvissen zagen dichtbij de boot en de vele keren dat de dolfijnen rond de boeg speelden blijven onvergetelijke hoogtepunten. De laatste week voor onze aankomst in Antigua kwam de tropische storm Olga op ons pad en kwamen we in grote aantallen squalls (buien) terecht. Alhoewel Olga ver weg van ons lag volgden we het weer met nog meer aandacht. Een van de zeer nuttige leerpunten van deze tocht is de meteorologische kennis en ervaring die we hebben opgedaan. Wij zijn nu bijna "squall-experts" en hebben allerlei strategieën uitgeprobeerd om aan squalls te ontsnappen of er zo vlug en veilig mogelijk door heen te gaan. Eén squall zorgde voor een windtoename van zo’n 10 knopen naar 37 knopen (8 beaufort) binnen een paar minuten. Marcel en ikzelf (Paul) hadden alle zeilen geborgen en voeren nog met 20% van het grootzeil, maar wel met 5,5 knopen snelheid. Dezelfde nacht kregen Tania en ik een squall over ons heen die ons met bijna ongereefd grootzeil met 9.5 knopen wegblies. Wat een geweld! Op 5 december s’morgens om 8 uur maakte Tania mij wakker omdat er land in zicht was. Antigua ligt voor ons na 22 dagen op zee. Impressies van Marcel De afstand van Gran Canaria naar Antigua is zo’n 3000 zeemijl (5400 km), ongeveer gelijk aan de afstand die Alegria al had afgelegd van Zweden naar Gran Canaria. We zouden drie weken op zee zijn. Om te zorgen dat alles aan boord zou blijven werken, had ik al een lange "to do" list afgewerkt, voordat Paul aan boord kwam. Ik had de motor een 200 uur service beurt gegeven, de stuurinrichting werkte weer, de watermaker was perfect en ga zo maar door. Paul heeft Tania nog geholpen om mij in de mast te hijsen, zodat ik de verstaging kon inspecteren. De voorraadkasten, de koelkast en de vriezer waren allemaal tot de nok toe gevuld. We waren klaar om te vertrekken. Met onze vrienden van de Mahina Tiare hadden we afgesproken om dagelijks contact te houden via de korte golf radio. Andere vrienden van de Mahina Tiare, aan boord van de Lyric deden ook mee. Dit was heel leuk. Dagelijks wisselden we weers-informatie uit, en bespraken we de strategie om uit de windstilte, of eventuele stormen te blijven. Ook wisselden we raadseltjes (brain teasers) uit. Vaak had de bemanning van de Alegria de volgende dag het juiste antwoord, en dit leverde ons de reputatie op van "the three engineers". Het was erg fijn om een derde man aan boord te hebben voor deze overtocht. Met z’n tweeën is er alleen tijd voor koken, eten, afwassen, wacht lopen en slapen. Je moet veel overdag slapen om geen slaap tekort te krijgen. Maar met drie gaat het perfect. Het was erg gezellig zo met z’n drieën. Paul bleek ook een goede kok te zijn. De zonsopgang en zonsondergang in de tropen zijn vaak spectaculair mooi. En op zee heb je er een perfect uitzicht op. We hebben er veel foto’s van gemaakt. Ook hebben we bij rustig weer heerlijk gezwommen in 4000 meter diep water. Het water is heel erg helder, en als je naar beneden kijkt, zie je de zonnestralen in het oneindige verdwijnen. Aankomst in Antigua gaf ons alledrie een gevoel van trots. Dit was het reisdoel waar we zo lang naartoe geleefd hadden. En nu was het dan zover. Voor Tania en mij zijn de verdere plannen wat minder vast omlijnd. De komende maanden blijven we in het Caribisch gebied rondtrekken. Per 1 juli moeten we het Caribisch gebied uit zijn vanwege het hurricane seizoen. Dan gaan we ofwel naar het noorden, de oostkust van Amerika, ofwel naar het zuiden, Granada, Aruba, Bonaire, Curaçao. Indrukken van Tania Maanden van tevoren was ik behoorlijk zenuwachtig geweest voor de grote overtocht. Als ik bijvoorbeeld liep te genieten van het zonovergoten landschap, overviel mij opeens zo’n gevoel van spanning dat je maag ineens samenkrimpt, en dacht ik:"Da’s waar ook, ik ga de Atlantische Oceaan oversteken! Weet ik wel genoeg, heb ik alles goed genoeg voorbereid, is de boot helemaal in orde, wat zal ik allemaal inslaan?" enz. Gek genoeg toen Paul aankwam en me vroeg of ik nerveus was voor de oversteek, viel het eigenlijk reuze mee en voelde ik me best op m’n gemak. Ik had me kennelijk mentaal goed voorbereid. We wilden eerst naar Tenerife. We zwaaiden vaarwel naar Bill en Joy van Aurora Lights, die we in Lanzarote ontmoet hadden en die ook in Las Palmas voor anker lagen. Nou dat was voor Paul een leuke kennismaking. We hadden die dag tegenwind, windkracht 6 beaufort, en Paul heeft ondanks de gemberblokken zijn ontbijt aan de vissen gevoerd. We besloten dat het leuker was om terug te gaan. En zo lagen we ’s avonds weer voor anker achter Aurora Lights. Twee dagen later vertrokken we uit Las Palmas. De eerste dag zagen we Mahina Tiare nog en later ook Blackwatch, met Ernst-Jan en Marlies aan boord, die we in Las Palmas ontmoet hadden. Ik ervoer dat zo zeilend je gedachten en gevoelens de vrije loop nemen. Je neemt overal afstand van en kan dingen veel helderder en objectiever bekijken. Het kwam me voor dat we ons in de huidige maatschappij behoorlijk laten opfokken en ook elkaar opfokken. Kan het niet allemaal wat rustiger? Er is aan land ook zoveel slecht nieuws om je heen. Hoe kun je dan positief denken? Hier op de oceaan ben je daar vrij van en is de wereld alleen maar mooi. Er zijn hier geen stoorzenders. Je leeft hier ook gezonder. De lucht is hier nog schoon. Het water ook en zonder chloor. Al die huidsmeersels heb je hier niet nodig. Met onze watermaker hebben we heerlijk drinkwater uit zeewater gemaakt. Je bent druk bezig maar neemt ook genoeg rust. We hebben ook tot de laatste dag verse groenten kunnen eten en ook ons eigen brood gebakken en yoghurt gemaakt. Ik merkte dat deze simpele bezigheden heel veel voldoening kunnen geven. We maakten ons tijdens het zeilen vaak druk over de stand van de zeilen, een beetje schoot vieren, een beetje inhalen, rif eruit, rif erin. Zo zit je uren met de zeilen te spelen om ze zo te trimmen, als jij denkt dat goed is, maar de boot wil maar niet lekker lopen. Dan, als je dat uiteindelijk loslaat en iets anders gaat doen, doet Alegria opeens alles vanzelf met de autopilot en dan loopt ze toch lekker! Terwijl er aan de zeilen niets veranderd is. Je moet gewoon net als Columbus doen en gaan met de wind. Je kunt het meestal in je hele lichaam voelen als de boot lekker loopt. Je kunt het ook horen aan het ruisen van het water langs de romp. Tijdens korte oversteken heb ik vaak beweerd, dat ik niet van nachtzeilen houd. Ik geloof dat ik er vooral niet tegen kan als m’n ritme verstoord wordt en ook vind ik het gezelliger om samen met Marcel in bed te liggen dan om beurten in je eentje. Als je ’s nachts in je bed ligt en opeens gaat de boot op en neer i.p.v. haar normale heen en weer gewiegel, de moter start en je hoort op het dek allemaal geflapper en gebonk, dan weet je dat ze aan het reven zijn en kan je alleen maar hopen dat alles goed gaat met die twee mannen op het dek, dat ze zich goed vastclippen en aan boord blijven. Jij denkt dat ze zwoegen, maar zij vinden dit leuk. Toch heb ik de nachtwachten nu leren waarderen. In het begin was de nacht donker met heldere sterrenhemel en de zee om de boot heen leek wel een flonkerende schatkist vol fluorescerend groene deeltjes die opspatten als de boot door de golven gleed. Ik begin het leuk te vinden. Ik ben zo gelukkig als ik zo lekker sta te zeilen. De wijde oceaan om me heen, de sterren boven me. Ik kende al wat sterren en door Paul leerde ik nog meer sterren kennen. Daar voeren we onder Orion, de Pleiaden, Taurus, Cassiopeia, de Andromeda Galaxy, Castor en Pollux van Gemimi en Leo, m’n eigen sterrenbeeld, en al die kometen door. De laatste twee weken was er vaak een heldere maan die de zee en de wolken verlichtte. Ik kom toch zo tot mezelf tijdens de nachtwachten. Soms word ik ‘s nachts heel emotioneel en voel de nabijheid van alle familie en vrienden en ook mijn vader. Je voelt je zo één met alles en leeft echt in het hier en nu. Je laat ook los en gaat met de wind, vertrouwt erop dat alles goed gaat. Dit ervaren vervult me met de meest intense, diepe gevoelens van ontroering en dankbaarheid dat ik leef. Wat betekent "Alegría"? Eigenlijk is "Alegría" de quest om in jezelf vreugde te vinden en vreugde te brengen waar je gaat. Iets te doen aan de rottigheid in de wereld. Ik geloof dat we bij onszelf moeten beginnen. We moeten niet zeggen:"’t Is nu eenmaal zo", maar zelf beginnen met veranderen en de ander werkelijk zien staan. Het goede in de mensen kunnen zien. De vervelendste momenten waren voor mij als je iets onder uit de koelkast of de vriezer moest hebben (op schepen zijn dit bijna altijd toploaders, omdat dat efficienter koelt) en als de hete thee omviel, wat tot drie keer toe gebeurde. Gelukkig is het steeds goed afgelopen. Ook was het heel vervelend om wacht te lopen toen ik ziek werd en me beroerd voelde. De jongens namen dan gelukkig de dagdiensten over, zodat ik kon slapen. De lastigste en grappigste momenten waren als je uit fase was met het slingeren van de boot en je opeens Paul bij Marcel op schoot zag belanden, het broodmeel over de navigatietafel stoof of je de gesnipperde uitjes achter het fornuis kieperde i.p.v. in de pan. De leukste momenten waren zwemmen in de oceaan, een lekkere zeildag met goeie wind, dagelijks radiokontakt met Lyric en Mahina Tiare, e-mails van Bea, Niek en Bas en Marcel’s ouders, lekker eten en de halfway party. De mooiste momenten waren zonsop- en ondergangen. Tijdens het ochtendgloren lijkt het of alles, de tijd en de wind, even stil staat uit eerbied voor het opkomen van de zon, waar alles om draait. Ieder levend wezen kijkt even op bij zonsopgang en –ondergang. Het is een bijzonder moment en de kleuren zijn steeds feller en roder geworden naarmate we naar het westen zeilden. De spannendste momenten hadden we als er een squall aankwam. Dan moesten we snel de genoa oprollen en dan zaten we ineengedoken in ons pilothouse de bui af te wachten en als een computerspelletje op de knopjes van de autopilot te drukken, zodat de wind vanaf de goede kant in het grootzeil bleef vallen.Vlak voor een squall neemt de wind sterk toe, soms moet je dan ook het grootzeil reven of zelfs strijken. Dan gaat het gieten en neemt de wind weer af. En daarna kun je alle zeilen weer zetten. Vooral ’s nachts behoorlijk vermoeiend. Eerst vond ik de squalls een beetje eng, maar later zag ik ze als een bron van wind, verfrissend, goed om je dek te wassen en als bezigheidstherapie. Het bijzonderste moment was toen we op zo’n 150 meter van de boot drie p o t v i s s e n zagen. Dieren zo groot als de boot. We hadden er enorm ontzag voor en wat een machtig gezicht toen hun staart als laatste groet boven het water wuifde, voordat ze de grote diepte weer indoken. Het moment van landfall en Antigua voor het eerst te zien liggen had voor mij twee kanten: aan de ene kant het trotse gevoel van: Goh, we zijn er, we hebben de oversteek gemaakt! En aan de andere kant het vreemde gevoel van: Goh, nu is die mooie ervaring voorbij, kunnen we niet nog even op zee blijven? Bij aankomst in Jolly Harbour moest Marcel langs het douane en immigratie kantoor. Paul en ik moesten aan boord blijven. We zagen Marcel drie verschillende deurtjes in en uit gaan. Hij was bij vier verschillende beambten geweest en toen mochten we gaan aanleggen in de marina, naast Mahina Tiare. We hadden 22 dagen over de oversteek gedaan. We waren zó moe dat we om 8 uur ’s avonds naar bed gingen. De volgende dag hebben we onze aankomst gevierd met John en Amanda van de Mahina Tiare en champagne. We hebben die avond ook nog Sinterklaas gevierd! Inmiddels zijn John en Amanda vertrokken met hun nieuwe crew op weg naar Panama. Hun website is: www.mahina.com. We hebben met Paul het eiland al een beetje verkend en zijn naar St. John’s, English- en Falmouth Harbour geweest. Ook hebben we genoten van het paradijselijke witte strand met palmbomen en hebben we gezwommen in prachtig helder turquoise water. Het eiland is prachtig, met 365 stranden, iedere dag een ander strand! De mensen zijn hier heel vriendelijk. Inmiddels is Paul ook vertrokken. We missen z’n gezelschap. We hadden tenslotte een maand intensief met elkaar opgetrokken en het is heel leuk geweest samen. Tad en Joyce zijn met Lyric naar Barbados gevaren. Een paar dagen later hoorden we opeens: "Alegría, Alegría, this is Black watch, over." En daar stond Ernst-Jan. Hij en Marlies zijn nu crew aan boord van de Anja-K. We zullen iedere zaterdag nog kontakt met z’n allen houden via de korte golf radio.